Mohammedia

Om 16.00 werden we gewekt door geroffel op het dek, de politie/ douane beambte wilde aan boord komen. Ik kwam van ver, dus moest even schakelen. Meneer aan boord, hij wilde even rondkijken en vroeg of we wapens aan boord hadden. Dat hebben we niet, nu ja een seinpistool met vergunning, maar die laat ik maar lekker opgeborgen. Hij wilde onze paspoorten, scheepspapieren, verzekeringspapieren. Hij vulde een formulier in, ik moest wat invullen en tekenen en vervolgens stapte hij van boord met medeneming van alles. Ik vond dat niet zo'n goed idee, dus liep met hem mee naar zijn kantoor. De jachthaven, wat eigenlijk een beetje een groot woord is, maakt deel uit van de "gewone" haven waar olietankers liggen. Het is streng bewaakt, dus eerst door een hek van de jachthaven en dan door naar de hoofdingang met slagboom, waar allerlei gebouwen zijn van douane, politie, fiscale politie en nog meer autoriteiten. Het kantoor is afgesloten, maar de sleutel ligt op een randje boven de deur. Mee naar binnen, waar ik nog het een en ander moest tekenen. Over twee uur kon ik terugkomen om de paspoorten op te halen, de rest ging in een la en krijgen we pas terug als we vertrekken. Ik dacht niet dat ik na twee uur terug zou komen, morgen mag ook.

Terug aan boord wilden we toch nog even een dutje doen, maar dat ging niet meer. Veel te eten hadden we niet, dus we dachten op zoek te gaan naar een restaurant. We lopen naar de poort en treffen daar onze man die onze papieren had meegenomen. Een vriendelijk man, hij holde naar binnen om onze paspoorten te pakken. We kregen beiden ook een voddig afgescheurd stukje papier, dat wij bij ons moeten hebben als we het terrein verlaten. Zie hieronder.

Wij vragen hem meteen waar we een restaurant kunnen vinden en hoe ver het lopen is. Ook hebben we een atm nodig wat we hebben nog geen dirham in onze portemonnee. Hij loopt met ons mee naar de slagboom en vraagt aan de man met een grote pet of hij ons even kan uitleggen waar we een taxi kunnen vinden of nee of hij ons niet even naar een restaurant kan brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Wij stappen bij deze man in zijn auto en hij rijdt ons naar een restaurant "Brasserie du Parc". Daar aangekomen vraagt Klaas eerst of we kunnen pinnen, dat kan. In het restaurant zitten veel mannen en twee vrouwen met hun man, neem ik aan, aan een tafeltje. Het is vol, maar buiten op het terras is nog plaats. Tot onze verbazing drinken veel mensen bier of wijn, dus Klaas bestelt twee biertjes. Het antwoord is dat bier buiten niet gedronken mag worden, wel binnen. Dus wij weer naar binnen. In de hoek zit een echtpaar aan twee aan een geschoven tafels. Zij zien ons rondkijken en wenken dat wij bij hen aan tafel mogen zitten. Zij maken het tweede tafeltje vrij en we gaan zitten hen hartelijk dankend. Natuurlijk vragen zij waar wij vandaan komen en of we met vakantie zijn. We antwoorden naar waarheid met de toevoeging dat we met een zeilboot zijn gekomen, ja helemaal uit Nederland. Klaas schept er ook veel plezier in om te zeggen dat ik de kapitein en de navigator is en hij de kok. In een land, waar de vrouw een zeer ondergeschikte rol speelt, wekt dit natuurlijk veel verbazing. Zeilend komen en dan een vrouw aan het roer. Enfin geeft veel stof tot gesprek. Het blijken ontzettend aardige mensen te zijn. Ze wonen in Rabat en komen naar hier, een uurtje rijden om in deze Brasserie te eten. Na ons biertje bieden ze een biertje aan. Als we vervolgens eten bestellen op hun advies kiezen we iets uit, vraag ik welke wijn zij drinken, dan gaan we die ook bestellen. Geen sprake van hij bestelt voor ons een fles. We protesteren flink en vriendelijk, maar er is geen houden aan. De fles verschijnt op tafel. Wij willen hen ook graag iets aan bieden, een toetje, koffie, niets kunnen we aan hen kwijt. We hebben het gezellig. Dan komt het gesprek op de taxi terug naar de haven, hoe vinden we een taxi en wat zou het kosten. We willen niet getild worden, maar ook hebben we nog steeds geen contant geld. Als we nu iets meer pinnen, als we afrekenen en dan wat geld terug vragen. Ik geloof dat ze dat niet kennen. Wat gebeurt er? Mevrouw trekt haar portemonnee en geeft ons 100 dirham ongeveer 10 euro, voor de taxi die overigens 10 dirham, 1 euro, kost. We danken hen duizend maal, warme omhelzingen volgen. Hartelijk welkom in Marokko.

Onze eerste kennismaking met Marokko, op het wegsturen in Casablanca na, is van een verpletterende gastvrijheid, aardigheid, vriendelijkheid en wat dies meer zij. Met de taxi, die je gewoon op straat aanhoudt terug naar de haven, inderdaad voor 1 euro. Te kooi, we waren moe.

Volgende dag, zaterdag,  contact gezocht met Nico Visser, oude bekende uit Leiden (natuurlijk). Hij werkt op de ambassade in Rabat, hij is "onze" landbouwman. In eerdere instantie had ik al gemaild met hem, maar dat weer afgeblazen, omdat we Marokko zouden overslaan. Nu we hier toch zijn beland, hem gebeld. Hij stelde voor dat hij ons zondag rond 16.00 uur zou komen ophalen met de auto en dat we bij hem en Totie zouden eten. Hij kon ons dan later terugbrengen of we gingen de volgende dag met de trein terug. Dat leek mij een beter plan. Stel je voor dat we een gezellige avond zouden hebben en hij dan niet een glaasje kon drinken omdat hij nog moest rijden! We namen dus een tandenborstel etc mee en bleven slapen. Het werd een reuze gezellige avond, veel verhalen over en weer. Klaas bleek het inmiddels overleden zusje van Totie, Jet, goed te hebben gekend, dus de wereld bleek weer ontzettend klein. Vele flessen wijn later gingen we veel te laat naar bed, terwijl Nico en Totie gewoon moesten werken natuurlijk. Enfin, zij zijn vast, net als wij vroeg naar bed gegaan gisterenavond. Hartelijk dank nogmaals.

Maandagochtend werden we door de tuinman van hen meegenomen naar de Medina, omdat je die gezien en maar zeker niet geroken hoeft te hebben! We kochten een unster en een stekkertje uit de jaren 50 voor een aansluiting van een zaklantaarn van Klaas. Het was leuk om te zien er waren weinig toeristen, maar ik heb geen foto's gemaakt. Er hangen overal bordjes of je dat niet wil doen, danwel je moet er voor betalen. Het is wel een bezienswaardigheid. Vervolgens met de trein terug naar Mohammedia. Nog wat boodschappen gedaan voor het eten en op tijd te kooi. Vanochtend komt er een elektricien, die we in de haven hebben opgedoken om te zien of hij het magnetische contact van de stuurautomaat kan maken. De fabriek in Engeland is jaren geleden overgenomen en het bedrijf is afgebrand, dus geen documentatie meer voorhanden. Nu maar hopen dat hij gemaakt kan worden, want ten eerste koop je hier geen nieuwe motor. Ik heb hem wel op ebay gezien, dan kan Dingeman hem meenemen wellicht, want hierheen sturen zie ik niet als realistische mogelijkheid. Met de hand sturen naar de Canarische eilanden is niet erg aantrekkelijk, maar als het weer gaat waaien, morgen of donderdag dan hebben we Arie, de windvaan stuurinrichting. Kortom afwachten maar.
Een ding is zeker het is hier niet saai!!

Opmerking: ik geloof dat de lezer zich kan abonneren op een melding dat ik een nieuw blog heb geschreven. Het staat helemaal onderaan deze pagina. Ik schrijf nogal onregelmatig, omdat het er vaak niet van komt. Nu zomaar gisteren en vandaag.

Toegangsbewijs tot de haven.