Tja dat duurde even wij waren erg druk met het schip, de reparatie, het vinden van onderdak, leegruimen schip etc etc.
Inmiddels is het interieur er grotendeels uitgeweest in de kajuit en het vooronder. Wat ik niet had verwacht is dat ook de boiler, de watertanks, alle bekabeling en wat dies meer zei, er uit moest, al of niet met behulp van een grote kniptang. Ook mijn nieuwe kabels naar de ankerwich moesten eraan geloven. Ik wilde ze graag in een stuk houden, maar ik had toch geen keus. De banken moesten eruit en daar zaten de kabels doorheen. Vervolgens begon het herstellen, met Spaanse sikaflex, met bruislijm en veel lange schroeven, hier en daar een stuk hout en met polyurthaanfoam. Met spanbanden en stempels zijn de verschoven schotten en banken weer op zijn plaats gedwongen en weer bevestigd. Toen alles weer op z'n plaats zat, kraakten de vloerdelen bijna niet meer, die hadden weer hun gewone ruimte gekregen.
De aanloop tot hele werkdagen heeft even geduurd, maar toen werd er ook iedere dag van 10-14 en van 16 - 19 uur gewerkt. Koffie- en of theepauze kennen ze hier niet. Er wordt ook niet getelefoneerd tijdens het werk, er wordt gewoon hard doorgewerkt. We vonden dat heel opmerkelijk.
Toen moesten we het schip weer inruimen, alles weer van 1 hoog in de loods naar beneden, de vliegtuigtrap weer op. Ook ons appartement moest weer leeg, kortom een punthoofd hebben we ervan gekregen. Vervolgens weer te water en een proefvaartgemaakt. Een feest het ging geruisloos in prachtig weer. Er restte een paar losse eindjes, maar die zijn nu ook opgelost. We maken ons klaar voor vertrek, bekijken het weer voor de komende dagen en zien tot onze teleurstelling 5,6,7 en soms windkracht 8 uit her Zuid Westen. Geen weer en wind om te vertrekken, helaas. En om het helemaal compleet te maken dit weer duurt een paar dagen. Dus Saskia die vrijdag naar huis zou vliegen blijft hier, want we willen toch echt samen nog naar de Ria's toe. Ria's zijn de rivierenmondingen die onder Kaap Finisterre liggen, met schilderachtige dorpen, natuurparken, eilandjes en mooie ankerplekjes.
Gelukkig mogen we nog steeds de auto gebruiken van de werf, dus we zijn gisteren met de auto naar Kaap Finisterre gereden, het meest Westelijke punt van het continent. We weten alvast hoe het er daar uit ziet. We hebben inmiddels al wel het nodige van Galicie gezien. Het is hier niet toeristisch, ja er zijn nemen we aan Spaanse toeristen, maar andere talen horen we niet spreken.
We zijn blij dat we weer aan boord kunnen zijn, het appartement was natuurlijk reuze fijn, want we hadden een dak boven ons hoofd nodig, maar verder hield het niet over. Van doorgezakte matrassen tot 4 vorken en messen. Een boiler met net wel, net niet genoeg water om snel te douchen. 2 Steelpannetjes en een koekenpan waar je net een ei in kon bakken,dat was ongeveer de inboedel en niet te vergeten de kroonluchter, waar ik direct 3 van de 4 peren van heb losgedraaid, omdat het licht anders niet te verdragen was, zo fel. We hebben dus de nodige keukenspullen weer vanuit de loods gehaald en naar het appartement gebracht om nog enigszins te kunnen koken, nou Saskia bedoel ik natuurlijk, want zij kookt (heerlijk)! Gelukkig hadden we ook een wasmachine, een model uit ca. 1973 met zo'n uittrekknop om hem te starten, we moesten weer even ons geheugen opfrissen hoe dat ook al weer ging. De eerste was kwam er dan ook kletsnat uit, maar daarna wisten we het weer en konden we met alles weer fris gewassen terug aan boord.
Morgen verder, ik moet nu weer even wat anders doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten