Sada, we blijven nog even!

Gisteren schreef ik het al, het blijft slecht weer deze week, althans in ieder geval tot donderdag. Met slecht bedoel ik vooral de wind. Het is nu even rustig, maar vanmiddag begint het weer en zo blijft het. We lagen gisteren middag met "slagzij" in onze box. Het was een en al gerammel van vallen en klapperende slecht opgerolde voorzeilen. We hebben hier uiteraard drijvende steigers, die tussen palen op en neergaan met het tij. De beugels van de steigers rollen langs rubber wielen die aan de palen zitten en dat maakt in veel wind een vreselijk geluid. Is ons schip heel stil na de reparatie, liggen we wakker van piepende steigers. Dus met de fles Dreft langs de rubbers van de palen en heel voorzichtig snel met mijn vingers de Dreft uitgesmeerd en zie of liever hoor, stilte, relatief gesproken dan. Gezien de windverwachting gaan we nog maar een fles kopen, want het regent er weer af.

De Galiciers zijn ook van slag, het is hier altijd goed weer in augustus, soms een beetje regen, vaak 's nachts, maar verder heerlijk weer. Het is nu maar 17 graden, wat voor hier kennelijk te "koud" is.

Wat dingen die ons hier opvallen. Wij zijn de enige met een ipad, althans op het terras, waar internet is. Bijna niemand heeft een smartphone en als ze hem hebben kijken ze er amper op. De kwaliteit van internet is matig en langzaam.  Er is hier geen (merkbare) stress. Om 12.00 uur drinken behoorlijk wat mensen, ook vrouwen een glaasje bier. We hebben Buckler gespot! Youp is hier kennelijk niet geweest.

Spanjaarden zijn klein en roken veel. Er staan sigarettenautomaten in het café. De benzine is hier veel goedkoper dan in NL. Niemand loopt hier met een flesje water, terwijl het hier veel warmer is dan bij ons. Geen politieagenten, vuilnismannen etc die in een korte broek lopen. Men is hier klassiek en verzorgd gekleed. Kinderen ook. Kleine meisjes in jurkjes, jongetjes in lange korte broekjes met een buttondown overhempje. Zeer verfrissend. Er is geen herrie op straat, er wordt zachtjes gesproken op het terras enz. niet of amper getoeterd. Als we mensen hard horen praten op een terras of in de supermarkt, ja dan zijn het Nederlanders.

Saskia weet inmiddels natuurlijk, waar we de lekkerste palmera kunnen kopen, alsook de croissants. Er zijn hier zeker 10 bakkers binnen een straal van 500 meter. We treffen hier ook nog van die heerlijke, in onze ogen, ouderwetse winkeltjes aan. Met garen en band, hoeden en petten, nee geen damescorsetten en meer van dat soort zaakjes. De etalages zijn ook geweldig ouderwets. Leuk om te bekijken.

Hieronder wat foto's van het schip binnen in "gedemonteerde" toestand.

Hier stond de bank en de boiler en de watertank. Bakboord.

De boiler gedemonteerd.

De watertank in de kuip!!!

De loshangende spanschroef, waar normaal gesproken de verstaging aan vast zit!

Reparatie en bezigheden in en rondom Sada

Tja dat duurde even wij waren erg druk met het schip, de reparatie, het vinden van onderdak, leegruimen schip etc etc.

Inmiddels is het interieur er grotendeels uitgeweest in de kajuit en het vooronder. Wat ik niet had verwacht is dat ook de boiler, de watertanks, alle bekabeling en wat dies meer zei, er uit moest, al of niet met behulp van een grote kniptang. Ook mijn nieuwe kabels naar de ankerwich moesten eraan geloven. Ik wilde ze graag in een stuk houden, maar ik had toch geen keus. De banken moesten eruit en daar zaten de kabels doorheen. Vervolgens begon het herstellen, met Spaanse sikaflex, met bruislijm en veel lange schroeven, hier en daar een stuk hout en met polyurthaanfoam. Met spanbanden en stempels zijn de verschoven schotten en banken weer op zijn plaats gedwongen en weer bevestigd. Toen alles weer op z'n plaats zat, kraakten de vloerdelen bijna niet meer, die hadden weer hun gewone ruimte gekregen.

De aanloop tot hele werkdagen heeft even geduurd, maar toen werd er ook iedere dag van 10-14 en van 16 - 19 uur gewerkt. Koffie- en of theepauze kennen ze hier niet. Er wordt ook niet getelefoneerd tijdens het werk, er wordt gewoon hard doorgewerkt. We vonden dat heel opmerkelijk.

Toen moesten we het schip weer inruimen, alles weer van 1 hoog in de loods naar beneden, de vliegtuigtrap weer op. Ook ons appartement moest weer leeg, kortom een punthoofd hebben we ervan gekregen. Vervolgens weer te water en een proefvaartgemaakt. Een feest het ging geruisloos in prachtig weer. Er restte een paar losse eindjes, maar die zijn nu ook opgelost. We maken ons klaar voor vertrek, bekijken het weer voor de komende dagen en zien tot onze teleurstelling 5,6,7 en soms windkracht 8 uit her Zuid Westen. Geen weer en wind om te vertrekken, helaas. En om het helemaal compleet te maken dit weer duurt een paar dagen. Dus Saskia die vrijdag naar huis zou vliegen blijft hier, want we willen toch echt samen nog naar de Ria's toe. Ria's zijn de  rivierenmondingen die onder Kaap Finisterre liggen, met schilderachtige dorpen, natuurparken, eilandjes en mooie ankerplekjes.

Gelukkig mogen we nog steeds de auto gebruiken van de werf, dus we zijn gisteren met de auto naar Kaap Finisterre gereden, het meest Westelijke punt van het continent. We weten alvast hoe het er daar uit ziet. We hebben inmiddels al wel het nodige van Galicie gezien. Het is hier niet toeristisch, ja er zijn nemen we aan Spaanse toeristen, maar andere talen horen we niet spreken.

We zijn blij dat we weer aan boord kunnen zijn, het appartement was natuurlijk reuze fijn, want we hadden een dak boven ons hoofd nodig, maar verder hield het niet over. Van doorgezakte matrassen tot 4 vorken en messen. Een boiler met net wel, net niet genoeg water om snel te douchen. 2 Steelpannetjes en een koekenpan waar je net een ei in kon bakken,dat was ongeveer de inboedel en niet te vergeten de kroonluchter, waar ik direct 3 van de 4 peren van heb losgedraaid, omdat het licht anders niet te verdragen was, zo fel. We hebben dus de nodige keukenspullen weer vanuit de loods gehaald en naar het appartement gebracht om nog enigszins te kunnen koken, nou Saskia bedoel ik natuurlijk, want zij kookt (heerlijk)! Gelukkig hadden we ook een wasmachine, een model uit ca. 1973 met zo'n uittrekknop om hem te starten, we moesten weer even ons geheugen opfrissen hoe dat ook al weer ging. De eerste was kwam er dan ook kletsnat uit, maar daarna wisten we het weer en konden we met alles weer fris gewassen terug aan boord.

Morgen verder, ik moet nu weer even wat anders doen.

Oefening in flexibiliteit en geduld

De telefoon gaat, Frans Eelkman Rooda aan de telefoon of we zin hebben een paar dagen met de Calypso mee te varen, zij zijn inmiddels voorbij Finisterre en zeilen in de zgn. Ria's. Daar hebben we heel veel zin in, dus gaan graag in op hun uitnodiging. We hadden al uitgezocht of er een bus uit Sada vertrekt en zo ja waarheen. Gelukkig ging er een bus naar la Coruna. Ik ging bij onze Engels sprekende vraagbaak te rade, zij is de vrouw van de baas van de werf. Op mijn vraag waar we het busstation konden vinden, was haar antwoord, jullie mogen mijn auto wel lenen het weekend. Dat aanbod hebben we met vier handen aangegrepen. Onder het motto travel light, rugzak gepakt met daarin o.a. een dekbed overtrek en een handdoek in de auto gesprongen op naar Pontevedera. Na 2,5 uur rijden reden we Combarra binnen, haventje vlakbij Pontevedera. We werden hartelijk welkom geheten, het leven zag er ineens toch wat vrolijker uit, mede omdat het weer er veel lekkerder was dan bij ons, daar was het al dagen grijs en grauw. Een wandeling door het dorpje, een biertje en heerlijk gegeten aan boord, dankzij Sas natuurlijk die er in Sada toch al weer in geslaagd was de beste slagerij ten Westen van la Coruna te vinden. Volgende dag op weg naar Isla Ons, een prachtig groen eiland met veel vogels en weinig vaste bewoners. Ten anker, en de volgende dag het rubber bootje opgeblazen en op naar Ons. Rond gewandeld en einde middag terug richting de vaste wal gezeild naar het dorp Sanxenxo, een vrij mondain vakantie stadje. We voeren de haven binnen en op de wal torende boven alles de "Mapfre" uit, de Spaanse deelnemer aan de Volvo Ocean Race. Het schip zag er althans van buiten uit of ze nog aan de race moest beginnen. Een indrukwekkend groot schip, zeker als je er onder staat.

Wat door de stad gewandeld en heerlijk gegeten aan de wal, de volgende ochtend moesten wij terug naar Sada, omdat na de lunch de expert zou komen kijken. We waren om 1330 uur terug aan boord, telefoontje van de expert,dat hij pas om 1800 uur keam,er was in Porto ingebroken in zijn auto, behalve zijn rugzakje met wat spullen, was alles weg. Ook zijn camera op zwenkarm, waarmee hij achter de betimmering had willen fotograferen. Hij kwam aan het einde van de middag met de werfbaas. Hij bekeek van alles en aangezien de meeste zaken al min of meer loshingen ging dat nog vrij eenvoudig. Zijn eerste conclusie, geen structurele schade aan de romp, het interieur was wel aan een opkanpbeurt toe. Dwz. Het interieur is op nogal wat plaatsen losgebroken van de biinenschaal van de romp, door de klap in Weymouth. Ook de watertank, die niet goed vast bleek te zitten, bleek als gevolg van de klap ook weer de klap te hebben doorgegeven en zo komt van het een het ander. In het kort was zijn conclusie, schip in kajuit en voor leeghalen, het interieur er uit en dan verder kijken naar mogelijke schade aan de romp en dan het interieur weer degelijk bevestigen. Duur van de klus circa twee weken. Expert van boord, wij aan de drank. Wat een sof, nou ja heel erg blij dat de romp van Morning Glory niet ernstig beschadigd is. Ook uit het veld geslagen, dat het schip leeggehaald moet worden en dat we nog 2 weken hier moeten blijven en waar moeten de spullen heen en wij?  Het enige hotel dat hier staat, is 2 jaar gelden gesloten. De jeugdherberg sprak ons niet direct aan.

Op naar het Italiaanse restaurant Rigoletto, een aanrader voor wie overweegt naar Sada te gaan met vakantie. We hadden een treurige avond, dit is geen vakantie. De aanvaring was op 11 juli, het is nu eind juli wanneer begint onze vakantie eigenlijk.

De veerkracht blijkt groot de volgende ochtend, gaat het weer, afspraak bij de werf, schip moet het water uit, wanneer kan dat, kunnen onze spullen bij u in de loods en heeft u suggesties waar we zouden kunnen verblijven? Vanavond 4 augustus om 1800 uur uit het water, ik ga naar 2 verhuurbemiddelingskantoortjes en vind zowaar een appartement, dichtbij de haven. Kan het om 1600 uur bekijken, we huren het direct. We blijken toch in Spanje te zijn, vooroordeel?? We gaan niet het water uit, geen tijd vandaag, morgen om 1000 uur. We liggen woensdagochtend om 0945 voor de kraan, er gebeurt tot 1030 niets, behalve dat we onze werfbaas hevig gesticulerend en vermoedelijk ook op hoge toon tegen de kraandrijver te keer zien gaan. Uiteindelijk hangen we in de singels en een half uur later staan we op bokken en boomstammen pal achter de winkel en werkplaats, het uitruimen kan beginnen.

We hebben uit de Carre Four en bij de werf dozen verzameld, allerlei maten vuilniszakken gekcoht en aan het werk. Er staat een ouderwetse vliegtuigtrap naast het schip, zeerailing open gemaakt en we stappen zo op een plateau trap af, door de winkel trap weer op en bij de werf op 1 hoog staat nu een groot deel van de inventaris. Matrassen, kussen, maar ook gereedschap en deels onze kleren. Potten en pannen, kaarten, boeken enz enz. Ook maakten we tas klaar met spullen om naar ons tijdelijke huis mee te nemen. Het huis is gemeubileerd, maar niet geheel compleet, dus ook de theepot en waterketel etc mee van boord genomen. We zijn 's avonds geheel gevloerd en slepen ons naar Rigoletto, we zijn nog net in staat een glas te drinken en een hapje te eten. De volgende ochtend zouden de werkzaamheden beginnen, we zouden er om 1000 uur zijn, wie er verscheen, geen Gerardo. De bazin, Betty, die Engels spreekt, kwam zeggen dat hij vanmiddag zou komen rond 1600 uur, dat gebeurde en voor we het wisten was aan bakboord de bank, de betimmering, de watertank, de boiler alles er uit. Zo konden we verder naar de schade kijken, alles bleek min of meer los te zitten, maar wederom geen schade aan de romp te bekennen. De watertank staat nu in de kuip, de boiler op de aanrecht, de rest ligt in het vooronder. Het was wel even schrikken.

Vandaag, vrijdag, om 1000 uur werkoverleg, met Gerardo en Betty als tolk. Sikaflex, houtlijm, hout en nieuwe schroeven worden in grote hoeveelheden gebruikt om alles weer vast te zetten.  Een grote spanband moet er voor zorgen dat een van de schotten terug op zijn plaats wordt gedwongen. Een paar uur later zit een deel van de betimmering er al weer in. Gerardo weg, lijm en kit moeten drogen. Morgen, zaterdag staat hij er om 1000, zij werken tot 1330 uur.


Ik schrijf het blog, Saskia schrijft op facebook, wij danken alle mensen die ons via fb, reacties op het blog, danwel via sms, app of mail ons een hart onder de riem steken, het doet ons goed. Ook danken we jullie voor alle suggesties:  het kopen van een tent, het huren van een caravan, de suggesties van interessante plaatsen die we echt moeten zien, de realiteit is een andere. We moeten hier zijn om een vinger aan de pols te houden, moest ook van de surveyor overigens. We maken foto's voor de verzekering, kortom we zitten hier vast. We willen morgenmiddag en zondag wel wat ondernemen. Hopelijk mogen we de auto van Betty nog even gebruiken en anders springen we in de bus.

Verder zijn we voortdurend van alles kwijt. Onze spullen liggen nu op zolder in de loods, deels in het achteronder van MG en deels in ons appartement, gek worden we er soms van. Maar goed, ik zei al dit is één grote oefening in flexibiliteit en geduld. Het gaat voortdurend anders dan we denken, hopen, ons is gezegd en we zouden willen, maar..... Het is niet anders. We kijken uit naar de Ria's en gaan daar straks eerst een paar dagen achter ons anker liggen.