Grenada - St Lucia

Zoals gezegd, een viertal vriendinnen uit mijn jaarclub (Spadille 1972) had de stoute schoenen aangetrokken en kwamen naar Grenada. Het zijn niet allemaal zeilers, dus zij verbleven verstandig, in een airbnb, een 10 minuten rijden van de haven. Het weerzien was natuurlijk erg leuk. We brachten een paar dagen door op Grenada, het Spice eiland. We hebben cacao, kaneel, kruidnagels, nootmuskaat zien groeien, althans in de natuur bekeken. Erg leuk om te zien. We bezochten een rumstokerij, die stillag, omdat een belangrijk stuk machinerie, het had begeven en tot nu toe niemand in staat bleek het te repareren. Het was geloof ik 100 jaar oud. We zagen veel vrouwen nootmuskaat bollen sorteren. We dachten dat het daar nog met de hand gebeurde, omdat het leuk voor de toerist was, maar het bleek overal op Grenada nog met de hand te gaan. Bijna niet te geloven.

Nootmuskaat fabriek, controleren en sorteren

Cacao

We zeilden ook een middag en doken in het azuurblauwe water. Dat blijft toch iedere keer weer een feest, water van 28 graden. Ik heb een douche in de kuip gemaakt, een slang van de kraan naar de kuip doet wonderen. En wel zo fijn om het zout van je lijf te spoelen.

Na 5 dagen gingen Henriette en Margreet terug naar Curacao en Mariette en Titia scheepten in om mee te varen naar St. Lucia. We zeilden in dagtochten via Cariacou en Mustique naar Marigot Bay. Mustique is bekend vanwege de beroemdheden die er een tweede huis hebben. Ik was in 1985 al een keertje op Mustique. Basils Bar was toen een hutje op het eind van de steiger. Je kon het eiland rondlopen en langs de huizen en hun landerijen. Ik had verteld, dat mij nog zeer duidelijk voor de geest stond een verkeersbord met een vliegtuig erop met de aanwijzing kijk uit voor je de landings/ startbaan oversteekt. Ik wilde dat natuurlijk aan Titia en Mariette laten zien. Nou niks ervan, er bleek erg veel veranderd, in 30 jaar. Teneerste is Basils Bar 6x zo groot, de prijzen hoog, veel straten afgesloten dwz er staan overal borden waarop staat: No entry, Private property. Helaas was de landingsbaan dus niet te bereiken. Ik zal terug in Amsterdam de foto uit mijn album moeten laten zien om te bewijzen, dat het echt zo open was.

Het bezoek aan de "supermarkt" was ook bijzonder. Ik heb er al velen bezocht. Ze hebben meestal de gebruikelijke dingen die je in zo'n kleine winkel verwacht. Zo niet in het winkeltje in Mustique. Daar lag in ruime hoeveelheden het hele assortiment van de Nespresso cups, evenals de blikken Illy koffie, natuurlijk met en zonder cafeïne. De kroon spande het drankenvak. Ik heb nog nooit zoveel merken en maten flessen champagne bij elkaar gezien. Over de prijzen hoef ik het al helemaal niet te hebben.

We lagen aan een mooring, de dockmaster kwam langs om mooringgeld te innen. Wat dacht je wat
$ 75 en nee niet EC (East Caribean) dollars, maar US. Vrij pittig. Ik zei daar wat over, waarop hij zei, de tweede en derde nacht zijn gratis. Tja dat is ook een manier. Echter wij "moesten" verder. Op naar St. Vincent, alwaar we aanlegden in de baai, waar de Pirates of the Caribean was opgenomen.
Heel hinderlijk zijn the boatboys, ze varen je buiten al tegemoet en vragen zeer dwingend of je hun hulp nodig hebt met aanleggen aan de mooring of het uitbrengen van een extra anker. Ik wil dat nooit, want ik kan het zelf en heb geen zin in die boatboys. Nu dat is erg moeilijk. Je vaart naar de mooring en ze liggen klaar met de lus waar je lijn doorheen moet, dus hoe kom je van ze af. Je pakt hem tenslotte aan en dan vragen ze 30 EC. Ik zeg dat je in Nederland mekaar gewoon helpt en niet overal geld voor vraagt. Nu begrijp ik ook wel dat ze geld moeten verdienen, maar ik vind € 1,00 wel genoeg voor het aangeven van een lus. Enfin het is altijd gedoe, vervelend gedoe. Ze bestoken mekaar onderling ook, als je er buiten op zee eentje hebt geweigerd en je pakt dan de lus van een andere vent aan, dan wordt het een enorme scheldpartij, onderling, maar ook tegen mij omdat ik de ene af wees en wel de ander accepteerde. Ik had het eerst niet in de gaten, die mannen lijken ook allemaal op elkaar. Rafelige korte broek, vaal shirt en ze zijn bruin allemaal.  Hetzelfde gebeurde in Marigot Bay. Daar maakten ze het nog bonter, zodra het licht wordt rond 06.30 uur varen ze langs kloppen aan je schip roepen dat ze vers brood hebben, of vruchten enz. Ik gaf nooit antwoord, maar ze komen gewoon om het kwartier terug. Toen ik in overvalst Nederlands riep dat ze moesten opsodemieteren, verdwenen ze.

In Marigot hebben Tiets en Mariette mij weer verlaten, hun plichten roepen. Ik ben een paar dagen alleen, tot Sas weer komt. Inmiddels heb ik Fred Duin en Lida Eppinga ontmoet, met hun Samantha, mensen die ik uit de zeilerij en vooral Muiden ken. Ik wist dat ze in de buurt zouden zijn, ze hadden me gemaild met de vraag waar of ik uithing. En ineens bleken we in dezelfde baai te liggen. Gezellig natuurlijk. Zij verwachten Renee Meinders en Joost Geise, die ik ook al jaren ken uit Muiden. Het werd dus onverwachts toch nog heel gezellig terwijl ik alleen aan boord ben. Inmiddels had ik een toch onoplosbaar probleem met mijn "pudding", oftewel rubberbootje. Stapte Piet Heijn in Suriname door de bodem heen, althans de lijm liet los. Had ik het geplakt met door Saskia meegebrachte 2 componenten PVC lijm, bleek het toch niet goed te houden en kreeg ik zelf water in de tubes. In Rodney Bay bleek een dinghy reparateur te zitten. Tja mevrouw na 20 jaar is een dinghy zelfs een Zodiac aan het einde van zijn leven. Niet te repareren, dus een nieuwe besteld, het is donderdag, maandag komt er een nieuwe zending met 7 dinghy's in verschillende maten binnen. Ik kies een kleintje uit zo iets als ik al had. En toen begon het bekende gezeur, het was maandag independence day, dus alles dicht ook de douane, want hij moet worden ingeklaard, dinsdag dan maar, lang verhaal kort. Vrijdagmiddag om 16.00 uur belde de man bij wie ik de dinghy had gekocht op. Nee het was niet gelukt, het wordt maandag. Ik ontplofte aan de telefoon, ik zei dat ik het niet accepteerde en meer van dat soort tekst. Ik vertelde naar waarheid dat ik iemand aan booord had die nu alleen nog maar St Lucia had kunnen zien en dat we maar in een haven lagen, omdat je zonder dinghy geen kant uit kan natuurlijk. Kortom mijn getoeter resulteerde in zijn aanbod om morgen, zaterdag een andere dinghy te krijgen, althans te kopen met een aluminium bodem, terwijl ik er eentje had gekocht met een opblaasbare bodem is iets makkelijker te hanteren aan boord. Goed wij dat ding bekeken en hem genomen, konden we tenminste weg. Ik ben er ook blij mee, hij is toch beter en de handigheid om hem aan dek te hijsen en om te keren enz heb ik inmiddels ook. Wij blij op weg richting Guadeloupe, maar eerst naar Martinique.

Wordt echt spoedig vervolgd. Ik heb moeite met het vinden van goed internet. De foto's willen al helemaal niet.

Mariette en Titia

Joost ab Samantha