De hórreo's in Combarro, het zijn een soort droogschuren meestal voor graan, soms zijn ze van steen, soms van hout en ze staan op palen met op de paal een rond plateau, ter voorkoming van ongenood bezoek van muizen en andere dieren die door de kleine smalle spleetjes van schuur zouden kunnen klimmen. In Combarro is een oud gedeelte van het dorp met veel van deze hórreo's bewaard gebleven. Het is erg toeristisch, maar desondanks leuk om te zien. Wij gingen vroeg in de ochtend, toen alle standjes met goed bedoelde snuisterijen nog niet open waren.
Het was net laag water en daar sloegen we een heel mooi tafereel gade. Tientallen mensen, veelal vrouwen met laarzen aan, kwamen aan gelopen gewapend met emmer en een grote tuinhark, met iets langere tanden, dan wij ze kennen. Langs de waterlijn en ook in het water gingen ze harken en bukten ze zich voortdurend om schelpdieren uit het water te plukken, met de hark woelden ze het zand om. Een bijzonder gezicht.
Het is tijd om door te varen op naar Baiona, we hebben een schitterende zeildag, lekkere wind, zon en een blauwe zee. We varen langs Ciès, eilandjes voor de kust en een prachtig natuur gebied, waar je een vergunning voor moet kopen om het eiland te mogen betreden. De wind was niet gunstig, dus we hebben er niet geankerd. We zeilden door naar Baiona, er zijn twee jachthavens en wij kozen natuurlijk voor de "Koninklijke" of te wel Monte Real Club de Yates. De club heeft een mooi clubhuis, met een balkon, met schitterend uitzicht over de baai. We zijn hier twee dagen gebleven om wat rond te kijken in een stadje met wat modernere aanblik en mondaine winkels, dat hadden we in geen weken meer gezien. De stad straalt grote trots uit omdat Columbus hier in 1493 terugkeerde uit de nieuwe wereld.
Op 3 september vertrekken we uit Baiona, richting Viana do Castelo, Portugal. De Spaanse ria's, de riviermondingen, liggen nu achter ons. De tocht langs de Portugese kust, naar Lissabon, kunnen we in dagtochten doen, sommigen zijn in ieder geval qua afstand wel pittig, een kleine 70 mijl is vrij veel. Inmiddels worden de dagen korter, de zon gaat pas om 0800 op.
Viano do Castello lijkt een aardige stad te zijn, maar we hadden helemaal geen zin om er heen te lopen. We liggen aan een lange steiger buiten de haven, maar omdat het hoogseizoen voorbij is mogen we er blijven liggen. Normaal gesproken moet er eerst een brug open voor je de jachthaven in kan varen. Ook hier liggen we in de monding van een rivier en het stroomt vrij hard. We liggen met 4 schepen op een rij langs de steiger. 's Ochtends al we weg gaan staat er een flinke stroom naar buiten. Ik probeer op een spring de kop van het schip naar buiten te draaien, zodra we een beetje naar buiten draaien pakt de stroom ons op en duwt ons weer langs de steiger. We hadden geen andere keuze, dan nog harder op het spring achteruit te varen, zelf iets het hoekje van de steiger om en dan volle kracht vooruit en een beetje geluk hebben. Dus veel stootkussens stuurboord achter, zeker weten dat de achterlijn vrij loopt en daar gaan we. Het was spannend want als het mis zou gaan, dan kwamen we dwars op de kont van de voorligger. Het ging allemaal goed, zij het dat er ongeveer 50 cm tussen ons en onze voorganger zat. Net genoeg!!
Vervolgens naar Leixoes, een voorstad van Porto, waar we een dag hebben doorgebracht. Een prachtige stad, met veel kerken en een kathedraal. We wandelden natuurlijk over de indrukwekkende brug over de Douro om naar de portkelders te gaan. Het was er erg druk, dus daar hadden we geen zin in. Tot we langs een winkel liepen waar je ook port kon proeven. We hadden van Ties Ament de tip gekregen, dat we witte port moesten proeven, nog nooit van witte port gehoord. Nu hebben we een fles aan boord, het is heerlijk Tijdens onze wandeling door Porto kwamen we langs een gitaar winkel, Casa di Guitara. We wilden de Fado gitaar wel eens van dichtbij zien. Eenmaal in de winkel bleek er om 18.00 uur een concrete te worden gegeven van een uur. Dat leek ons een leuk plan, kaartje gekocht en om 18.00 waren we weer terug in de winkel. We hebben met 16 mensen genoten van prachtige fado's en mooi gitaarspel.De volgende dag, zondag 6 september vroeg vertrokken, het was nog donker omdat we 68 mijl moesten varen naar Figueira da Foz. We zagen een schitterende zonsopgang boven Porto, terwijl we al lekker met een kop thee en een warme croissant aan het varen waren. Het verliep allemaal zeer voorspoedig, behalve dat de stuurautomaat er mee op hield en we te weinig wind hadden om Arie, de windvaan zijn werk te laten doen. Tegen 17.00 uur lopen we de haven binnen. We tanken meteen en bezoeken de havenmeester om een ligplaats voor de nacht te vragen. De jonge vrouw die ons helpt bij de dieselpomp, zegt dat we haar eerste klant zijn vandaag en dat ze het reuze spannend vindt ons te helpen. Zijn jullie echt met z'n tweetjes aan boord, is haar vraag. Ja dat zijn we, en jullie mannen dan is haar volgende vraag, zijn die thuis? Nu overkomt ons dat wel vaker, een beetje afhankelijk van wie het ons vraagt, geven we een passend antwoord. Het is ofwel eerlijk, maar soms in deze katholieke landen, lijkt het ons beter om het maar te laten bij de bevestiging van de vraag, ja onze mannen zijn thuis, ze houden niet van varen!!!!
Vervolgens zegt ze jullie blijven dus slapen hier, zal ik een hotel voor jullie zoeken, ze is erg aardig en behulpzaam. We schieten in de lach en wijzend op Morning Glory, leggen we uit dat dat ons huis is. Oh ja dat had ze nog niet bedacht, het is mijn eerste werkdag hier.
De volgende dag bezoeken we Coimbra, de eerste hoofdstad van Portugal, alweer zeer de moeite waard. Het is een grote studentenstad, met zeer prominent aanwezig de universiteit en veel jonge mensen.
Na Figueira de Foz doen we de havens Nazaré en Peniche aan, beide vonden wij niet erg interessant. Inmiddels liggen we in Cascais en dat is erg leuk. De haven is groot en voorzien van een heel complex met cafeetjes, restaurantjes en een ook de stad heeft veel te bieden. Vrijdag 11 september kwamen we aan eind van de middag, direct de stad in om wat boodschappen te doen en we wilden onszelf trakteren op een etentje buitenshuis, maar niet in een van die toeristische tentjes. We spraken een mevrouw aan op straat, we dachten dat ze een local was, dat bleek ook zo. We vroegen of ze ons een restaurant kon aanraden, dat kon ze, wat of we wilden eten. Nu komen al die vissen, schelpdieren en inktvissen in al zijn variëteiten ons even de neus uit, dus ja zeker een Italiaans restaurant leek ons heerlijk. Ze zou met ons mee lopen om ons het restaurant te wijzen en zei dat we wel direct moesten reserveren, onderweg wees ze ons nog de beste ijswinkel en de heerlijkste cocktailbar. We hebben alles inmiddels getest en goedgekeurd.
We aten dus bij de Italiaan en aan het tafeltje naast ons kwam een echtpaar zitten met een klein jongetje van een jaar of 10. Ze spraken Portugees en Engels en zo zag in ieder geval de vrouw en het kind er ook uit. Gaandeweg de avond, toen ik allang had gezegd, dat zij vast een herkansing was enz. sprak de man ons aan. Hij bleek een Nederlander te zijn, getrouwd met een vrouw uit Paraguay en hun zoontje, die op de internationale school zat. Zij bleek ook Nederlands te verstaan en een beetje te spreken, het was weer een lesje. We spraken wat met elkaar en zij nodigde ons uit om de volgende dag in een leuk tentje langs de kust een kwartiertje lopen van de haven koffie te drinken, zij had daar afgesproken met een vriendin. Wij er heen en we hadden een heel gezellige ochtend. Zo ontmoeten we voortdurend erg aardige mensen en met name lokalen.
Verder bleek dat er een lichtfestival in Cascais begon op vrijdag tot en met zondag. We hebben er van genoten. Spectaculair was de verlichting tegen de muren van het kasteel en de lichtinstallaties voor de kasteel muur. Het licht is iets van brandende parafine, althans daar ruikt het naar in gewone rode aardewerken bloempotten. Ik hoop dat er iets van over komt in de foto's.
Vandaag zondag is opruim, schrijf en wasdag. Het is matig weer, het regent af en toe. Het wassen is vaak zo'n gedoe. Het enige land tot nu waar dat geen gedoe was was in Zweden. Wat is het probleem, er zijn meestal 2 machines en 2 drogers. Er zijn meer mensen die willen wassen, dus je moet altijd wachten, als je denkt toch maar even koffie drinken en je komt terug is er net iemand voor je langs geweest, zijn weer die machines bezet. Zo kan je een hele dag zoet zijn met 2 wassen. In Zweden hangt meestal een lijst met tijden, dan kan je een machine reserveren en hoef je niet te wachten. Ideaal.
Morgen naar Lissabon. En zachtjes wennen aan het idee dat Saskia vrijdag naar huis vliegt. Niet leuk, ongezellig en wat dies meer zij, maar ja de plicht roept, geloof ik.
Sorry de plaatsing van de foto's is niet goed, maar we moeten weg op weg naar Lissabon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten