donderdag 4 augustus 2016

São Miguel naar Engeland

Azoren naar Isles of Scilly/ Falmouth


Los van de voorbereidingen van onze laatste Atlantische oversteek wil ik Paul ook nog wat van Sao Miguel laten zien. We huren een auto en toeren nog wat rond en maken een prachtige wandeling.

Ook maken we nog een religieuze feestdag mee met een fantastische optocht, een soort carnavalsoptocht en natuurlijk de finale van de EK voetbal. We zijn uiteraard voor Portugal en kopen een Portugees petje en reserveren een tafeltje in een restaurant met een grote televisie. Bovendien heb ik en een groene lange broek en uiteraard een rode polo, dus voor wie ben ik eigenlijk, dat leidt geen twijfel. Grappig genoeg zijn wij bijna de enigen in het restaurant die zich zo hebben "uitgedost".In het stadion zien we wel supporters met de strijdkleuren van Portugal dan wel Frankrijk, maar hier in Ponta Delgado niet echt. "Wij" winnen dus grote vreugde uiteraard hier. Het lijkt wel of iedereen in zijn auto is gaan zitten en luid toeterend rondrijdt van hier naar nergens.

Op dinsdag 12 juli vertrek ik met Piet Heijn van Mechelen en Paul Malschaert naar Engeland. Het weer of liever de windverwachtingen houden niet over de  komende week en ook op nog langere termijn is er niet veel wind te verwachten. Hoge lucht druk ligt “in de weg”. En om nog een week of wellicht langer te wachten op meer wind, is geen haalbare kaart. We gooien de dieseltank vol (80 liter) en vullen de 5 jerrycans (20 liter per jerrycan) die in het gangboord staan vastgebonden, daar moeten we het mee doen. Het is gebruikelijk dat je eerst weg van het eiland moet motoren, dat gebeurt ons dus ook. Later in de nacht zetten we het “melkmeisje” weer op. Giek over het ene boord en de fok op de boom over het andere boord, dit was de zeilstand van de Kaap Verden naar Suriname en dat hoort ook als je op die hoogte naar het Westen vaart. Het is een beetje zeilen als ook af en toe de motor bij. Om vooral diesel te sparen varen we maar op 1200 toeren, geeft wel enige voortgang. Als de motor draait zet ik meestal ook de  watermaker aan. Ik probeer watertanks (2 stuks, samen 300 liter) zo vol mogelijk te houden. We sukkelen de nacht door er staat 3 tot 5 knoopjes wind. Woensdag en donderdag blijft het sukkelen met de wind, de zeewater temperatuur stijgt van 19 naar 23 graden. Je krijgt bijna zin om te zwemmen. We motoren wat, we zetten het “melkmeisje”, we zetten zo waar de gennaker en we lezen vooral veel en zitten lekker in de zon. 



En we vorderen maar langzaam, 3 etmalen van 87, 86 en 95 mijl. Het enige nieuws van deze dagen is dat we 2 walvissen zien, vrij dichtbij. We horen ze spuiten. Verder wordt er nog wat gevist, zonder succes!!
Zaterdag 16 juli, het regent, het is grijs, we moeten zelfs een lange broek aan. Het zeewater is weer afgekoeld tot 19 graden en we zien een vrachtschip.

Met enige regelmaat heb ik contact met Saskia via de SSB, Single Side Band radio, de kortegolf. We mailen dan. Dan blijf ik nog een beetje op de hoogte van haar wel en wee en soms hoor ik van haar wat er in de wereld gebeurt. Ik houd haar op de hoogte van onze voortgang en positie en andere bijzonderheden, die zij dan weer deelt met de echtgenoten van mijn bemanning. Zo horen we van een staatsgreep in Turkije, van  een autobom in Nice en we horen dat Bouke 2e staat in de Tour. Dat is tenminste goed nieuws. De rest is allemaal narigheid, als ik het zo mag noemen. Het nieuws staat zo ver van mij af en als ik ergens aan wal een krant kan downloaden merk ik dat ik al dat soort nieuws oversla. Ik heb er geen zin in. Is dit nu het gevolg van zo lang weg zijn? Steek ik mijn kop in het zand of liever de zee. Ik weet  het eigenlijk niet precies, maar rustig is het wel.

Zondag 17 juli, we legen 2 jerrycans diesel in de tank, want helaas moet de tor toch wel vaak aan. ‘s Middags zie ik een torentje water opspuiten, walvissen. We wijzigen koers richting de walvissen. We varen zachtjes naar ze toe en kunnen ze prachtig zien. Ze hebben ons niet in de gaten lijkt het, want ze zwemmen rustig verder en spuiten regelmatig overtollig water de lucht in. We maken foto’s en filmpjes, altijd sensatie als je ze van zo dichtbij kunt zien.




Het is erg rustig weer en zonnig. Paul heeft weer heerlijk gekookt, dat verdient eten aan tafel. 




We eten altijd buiten, maar vanavond is het weer zo  stil, dat we de tafel buiten installeren. Is leuk en doet recht aan het lekkere eten. We drinken er ook een glaasje wijn bij. We zijn zeer matig met drank, het is of een biertje bij de borrel of een fles wijn met z’n drieën bij het eten. En als we democratisch kiezen voor wijn is het een beker limonade of water met citroensap bij de borrel! Je weet maar nooit of het ’s nachts windkracht 8 wordt of zo iets dergelijks. Ons slaapritme is tenslotte ook niet zoals thuis, dus we moeten zien dat we fris en uitgerust blijven. Ons wachtsysteem is 3 uur op, 6 uur af. Dat is prima te doen. In die 6 uur die je “af” bent moet er gekookt, gegeten, genavigeerd, brood gebakken en meer van dat soort dingen gebeuren, dus je moet een beetje opletten dat je aan je slaap komt. Het is even wennen, maar het werkt uitstekend. Zo was Paul de eerste avond zeer verbaasd dat Piet Heijn na het eten en de afwas om 20.00 uur te kooi ging. “Nu al te kooi”? Ja want hij was om 23.00 uur al weer aan de beurt tot 02.00 uur en dan is het te lang zonder slaap.

Maandag 18 juli, na een grijze en vochtige nacht, begint de zon te schijnen. 



We hijsen de gennaker, die na twee uur weer naar beneden moet, het wordt weer melkmeisje, dat weer weg moet na 1,5 uur geen wind, tor weer aan. We krijgen er soms een punthoofd van. Ik vergeet helemaal te vermelden, dat we alweer dagen “Portugese oorlogsschepen” zien. Het is een soort kwal, die er in de verte uit ziet als een zeilende opgeblazen plastic zak. Op de oversteek van St Maarten naar de Azoren zagen we er iedere dag tientallen, nu zien we er niet zo veel, maar ik ben toch verrast dat we ze nog zien. Ze zien er mooi uit, maar zijn behoorlijk giftig. Ze hebben lange tentakels, die je niet moet aanraken, geeft uren veel pijn. 

Inmiddels is ons daggemiddelde gestegen tot net boven de 100 mijl per etmaal. We maken er al de hele reis een competitie van om te raden hoeveel we hebben afgelegd per 24 uur.
Dinsdag 19 juli, we zijn een week onderweg en hebben  maar 708 mijl afgelegd, dus 100 mijl per etmaal. Niets aan te doen. We zeilen vrolijk verder, in een “rommelige” zee en dito wind. Het waait het ene moment 4 knopen en 3 minuten later 14 knopen. ’s Nachts liggen we weer vreselijk te klapperen, dus de tor maar weer aan.  In de loop van de dag gaat het ineens waaien en moeten we zowaar een rif steken, wat is dat ook al weer? We varen zelfs 122 mijl in het etmaal. En ’s middags komt ook het tweede rif te voorschijn. Het moet niet gekker worden!

Op donderdag komen we zowaar weer een schip tegen, het tweede pas. Zoals gezegd heb ik via de SSB contact met het thuisfront, dat dat ook erg belangrijk kan zijn blijkt als Sas mailt dat Paul zijn vrouw moet bellen, zijn Vader van 92 is opgenomen in het ziekenhuis. Dus via de satelliet telefoon heeft Paul contact met thuis. Het is een wat lastige situatie, sneller kunnen we niet. En Paul kan niet van boord. Op zaterdag naderen we de Isles of Scilly en we willen daar graag even ankeren op St Mary’s om een biertje in de Mermaid te drinken. We ankeren in Porth Cressa en Paul kan meteen even met huis bellen. De berichten zijn niet zo goed, dus we besluiten om even te eten aan boord en het ankeren weer te lichten en toch snel naar Falmouth te varen. Aldus geschiedde. We hebben een drukke nacht met kruisende vrachtschepen voorlangs en achterlangs. Het is duidelijk  we naderen Europa. 


Ik heb de gele vlag (Q) op advies van Peter Moree vast klaar gelegd om in te klaren als we in Falmouth aankomen, net als vroeger voor dat ze in de EU zaten, rare jongens die Engelsen, vrij naar Asterix.



Ondertussen heb ik via de SSB en Saskia contact met Frans en Marieke Eelkman Rooda, inderdaad we hebben hen vorig jaar ook uitgebreid in Spanje gezien. Zij zijn nu ook in Cornwall en zullen een dezer dagen in Falmouth aankomen. En wat blijkt we varen in de vroege ochtend van zondag 24 juli Falmouth binnen en wie staan er klaar om een lijntje aan te pakken? Inderdaad Frans en Marieke. Erg leuk!

We leggen aan en gaan op zoek naar de douche, wat is dat toch heerlijk na 12 dagen om te douchen en je haar te wassen, alles is toch wel zout. Paul  heeft ondertussen uitgezocht hoe hij zo snel mogelijk naar NL terug kan komen. Hij blijkt na de douche ongeveer een uur later de trein te moeten pakken naar Exeter en kan dan om 1830 uur direct naar Amsterdam vliegen. Het was een abrupt afscheid. ’s Avonds gaan Piet Heijn en ik uit eten met Frans en Marieke, na een glas met bubbles aan boord van de Calypso op de veilige aankomst in Europa. Piet Heijn vertrekt dinsdag

We  hebben 1287 mijl gevaren met een gemiddelde van 4,5 mijl per uur. Zeer matig.

Woensdag eind van de middag komt Saskia aan. Gebracht door vriend Peter Schaling, erg dierbaar en fijn ook voor mij, want in een auto kan je meer meenemen dan in de trein. Er zat een barst in de wc bril, dus een nieuwe bril zou fijn zijn. Dat kan als je met een auto komt. Plus natuurlijk de gebruikelijke heerlijkheden die Sas iedere keer meenam. Je hebt het op facebook kunnen zien.

Sas schreef op FB dat ze blij was en dankbaar. Dankbaar dat ze niet meer alleen naar huis hoeft en mij “weer ergens achter liet”. Blij dat we samen naar huis varen via Oostende, waar we garnalenkroketten gaan eten.
Ik ben blij en ook een beetje weemoedig, omdat het einde in zicht is. Ik heb een geweldig jaar achter de rug. Mooi en veel gezeild, veel beleefd, leuke mensen ontmoet, spannende landen (beetje)verkent, wat tegenslag gehad, maar ook dat hoort erbij. Ik ben blij met alle mensen die met me mee hebben gevaren, ook dat was een mooie ervaring. Thuiskomen is leuk, omdat ik al o.a. mijn dierbaren weer zal zien. Kortom het (zeil)leven is mooi.

Inmiddels liggen we in Fowey in de buurt van Plymouth, het giet van de regen, het giert van de wind. We liggen aan een mooringbuoy te zwieren en te zwaaien en te schudden dat het een lieve lust is. Ik heb de verwarming aangezet.

We zijn nu echt onderweg naar huis. We willen graag in een weekend aankomen, kunnen we gezellig een biertje drinken en oh heerlijk, een bitterbal eten met familie, vrienden en bemanning. Het weekend dat we graag thuis wilden komen bleek in Muiden de Flevorace te zijn. Geen weekend om aan te komen. Dus het wordt een weekend eerder, zaterdag 13 augustus.




Wordt nog vervolgd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten