Maandagochtend vertrek uit Cascais naar Lissabon, een fijn windje in de rug, een beetje stroom mee en een zonnetje dat straks vast een zon wordt. We zeilen de Taag op vrij dicht langs de kant, dus we zien de forten en kastelen aan ons voorbij trekken.
En dan verschijnt daar het indrukwekkende beeld van Belem. Alle camera's aan boord klikken er lustig op los. De iphone voor de facebook pagina's van Saskia, de spiegelreflex voor "echte mooie foto's" en de kleine canon omdat hij lekker handig is. We hebben het er erg druk mee. De foto's volgen morgen, de kaartlezer heeft zojuist de geest gegeven.
Ik vond het bijzonder om nu langs de beelden te varen. In de jaren 2006, 07 en 08 was ik regelmatig in Lissabon, omdat ik daar moest overstappen 's avonds laat in het vliegtuig naar Luanda, Angola waar ik een congres over olieboren organiseerde. Uren moest ik doorbrengen op het vliegveld. Na de eerste keer hangen daar, ben ik alle volgende keren met een taxi naar de waterkant gereden en heb me daar toen vermaakt. Ik herinner me nog goed dat ik toen dacht "one day" vaar ik hier zelf langs in mijn eigen schip en zie het is zover gekomen.
In Lissabon is een aantal havens, 2 vlakbij Belem, maar die hebben maar 3 of 4 visitor ligplaatsen, bovendien wordt het afgeraden vanwege de continue stroom toeristen, bussen, muzikanten die het nodige lawaai meebrengen. Wij varen onder de brug van de 25ste Avril door, onderdoorgangshoogte 70 meter, dus daar hebben we geen zorg over met onze mast van 17 meter op weg naar de Doca de Alcatara. Een vrij grote haven met ook hier weinig ligplaatsen voor bezoekers. De havenmeester zegt dat het vol is, maar dat we er wel 1 nacht kunnen liggen.
Saskia en ik staan samen in het havenkantoor. Je moet zowel in Spanje als ik Portugal een geweldig groot formulier invullen met allerlei gegevens over het schip en uiteraard onze paspoort gegevens. Nadat ik het formulier heb ingevuld, vraagt de havenmeester of we maar met z'n tweeën zijn? dat bevestig ik uiteraard. Hmm er schiet hem iets te binnen, we kunnen we op de ligplaats van de politie liggen voorlopig. Hij kan niets garanderen. Inmiddels liggen we er al bijna een week. Het trekt toch steeds de aandacht twee vrouwen op een schip.
De dagen er na vullen wij met rondstruinen in Lissabon. Onze eerste gang was naar de Nederlandse Ambassade. Wat was het geval? In het kader van travel light, had Sas alleen haar ID kaart meegenomen. Ze zou eind augustus terugvliegen. Maar door de aanvaring en alle gevolgen van dien, liepen we 4 a 5 weken achter op het reisplan. Saskia had al haar afspraken zo veel als mogelijk afgezegd, danwel aangepast om in ieder geval nog mee te kunnen varen tot Lissabon. Broer Matthys die voor onze post en huis zorgde mailde op een dag een brief van de Gemeente aan Sas. In die brief werd ze er op geattendeerd dat haar ID kaart op 2 september zou verlopen. Gevolg Saskia had geen geldig reisdocument meer bij zich. Lang verhaal kort, Matthys heeft het paspoort van haar aangetekend, per express naar de Ambassade in Lissabon gestuurd. Eind goed al goed.
We lopen kilometers en kilometers door de stad en aan het einde van de dag gaan we met een taxi terug naar het schip, dan hebben we het wel gehad. Lissabon is een erg leuke oude stad, er is van alles te zien. Het weer houdt niet over, het miezert af en toe en het is fris, het mag de pret niet drukken. We hadden niet zo'n zin in een museum, dus het blijft bij rondkijken, terrasje bezoeken, lekker lunchen en 's avonds eten we riant aan boord natuurlijk olv van Chefkok SAS. Gelukkig hebben we ook een fijne wijnkelder aan boord, gevuld met Spaanse wijnen, dus we hebben het dik voor elkaar. Het wordt inmiddels al steeds vroeger donker en het koelt 's avonds ook lekker af, fijn met slapen.
Vrijdag nadert met rasse schreden, Sas moet naar huis. We vinden het niet leuk, maar er is geen keus, de afspraken die al waren uitgesteld gaan nu plaatsvinden en Sas gaat ook nog een vervolg cursus doen om een nog betere (groeps) coach te worden. Vrijdag stapt ze in de taxi en weg is ze op weg naar het vliegveld, we laten beiden een traan. Na 2,5 maand vol avonturen, is het even slikken.
Het handige van een reis met een vliegtuig is dat je zo snel thuis bent, maar soms is dat helemaal niet leuk, de overgang is te groot. Je stapt met je tas van een schip waar je (bijna) altijd buiten bent, in een taxi naar het vliegveld, vliegtuig in. Schiphol in een auto naar huis, gelukkig wordt Sas opgehaald door dierbare vriendin Ellis en daar sta je dan in een schoon leeg huis met stapels post en ben je binnen in een warm huis en Jet in Lissabon, alleen achter gebleven aan boord. Tja…….
Maar ik kreeg die vrijdagmiddag direct bezoek van Jetty en Steven Yntema. Steven was om zakelijke redenen in Lissabon en omdat zij ons volgden via fb en blog bleek dat we tegelijkertijd in Lissabon zouden zijn. Ik had ze al lang niet gezien, dus dat was een leuk weerzien.
Gisteren deed ik allerlei klussen aan boord, het was 33 graden en wat deed ik? De verwarmingsbuis van de kachel aan boord repareren. Er is een flexibele aluminium buis die de warme lucht door het schip transporteert en via een drietal openingen de warme lucht achter, midden en voor in het schip verspreid. De monteur, nee niet de Spaanse, maar de Nederlandse was zo vaak op die buis gaan zitten, dat hij op 2 plaatsen gebroken was. Niet dat ik nu een verwarming nodig heb, maar als ik hem straks nodig heb, duurt gelukkig nog even, ben ik natuurlijk vergeten dat hij het niet doet!! Dus gewapend met 2 lege conservenblikjes, 4 grote slangklemmen en alu folie heb ik de zaak gisteren gerepareerd. Ik heb niet geprobeerd of hij het ook goed doet, wat onzinnig als het binnen in het schip boven de 30 graden is. Ik had een ventilator aan staan toe ik er mee bezig was.
Vandaag naar Belem gelopen langs de Taag en ondertussen met jaarclubvriendin Mariette gebeld. Ten eerste voor de gezelligheid, maar ten tweede ook om eens te horen of het plan nog doorgaat. Het plan is dat een groot deel van mijn jaarclub naar Grenada komt in februari. Na de vertraging vanwege de aanvaring was het natuurlijk de vraag of de hele trip sowieso door zou gaan, maar dat is gelukkig het geval, dus het werd tijd om eens te informeren of men nog steeds enthousiast is. Deze vraag werd positief beantwoord. Het lijkt me werkelijk ontzettend leuk om mijn clubvriendinnen in Grenada te zien. Natuurlijk kan ik niet de hele club aan boord hebben, maar er zijn natuurlijk huisjes of b&b's oid te vinden. Dus Mariette gaat aan het werk. Ik ook, want ik moet er natuurlijk wel komen. Maar het schip is in goede doen, evenals haar schipper!!
Ik bezocht ook nog even het Maritiem Museum, dat heb ik in mijn Angola tijd vele malen bezocht, maar mede omdat Jan Derks het nog eens onder de aandacht bracht, dacht ik, ik ga toch nog maar een keertje. Bij de kassa kreeg ik een kleine dip. Ik legde € 10,00 neer bij de kassa, de entree was € 6,00, maar ik kreeg er € 6,00 terug. Ik keek kennelijk nogal vragend, want de mevrouw achter de kassa zei: Seniora. 65 plus betaalt de helft!! Ik heb niet geprotesteerd.
Vervolgens het museum weer bekeken, het is erg lachwekkend. Ik ben er zeker een keer of 8 geweest. Eén keer heb ik het hele museum gezien, ook vandaag was weer de helft gesloten vanwege de inrichting van een nieuwe tentoonstelling. Althans dat staat op het bord, ook staat erbij dat ze hopen dat het niet te lang duurt. Het is een museum ingericht zoals bij ons zeker 20/30 jaar geleden. Alles staat uitgestald in glazen vitrines en de meeste tekst is in het Portugees. Bagger saai, maar toch ook wel weer grappig. Met je toegangskaartje van het museum kan je ook naar het Planetarium, maar dat houdt er andere openingstijden op na, dus dat was dicht. Foto's volgen gauw als ik een nieuwe kaartlezer heb gekocht morgen.
Na het museum teruggelopen naar het schip via een kop koffie en een pastel de Belem, de wereldberoemde taartjes. Bij de winkel/ restaurant waar je de enige echte kan kopen staan rijen mensen te wachten op straat voor ze naar binnen kunnen. Ik heb het 2 straten verderop gekocht. Nog even Hollands, espresso en taartje voor € 2,15
Terug aan boord ging de telefoon, Marieke Eelkman Rooda en vriend Joep stonden bij het hek van de haven. Zij is een dochter van de eerder genoemde Frans en Marieke, waar we mee hebben gevaren in La Coruna. Zij was hier een weekend op doorreis naar het Zuiden van Portugal. Ze kwamen even langs voor de gezelligheid en dat was het.
Jullie zijn weer op de hoogte van ons/ mijn wel en wee. Hopelijk komen morgen de foto's
zondag 20 september 2015
maandag 14 september 2015
De Ria's en verder naar het Zuiden, naar Lissabon
Ik zou nog even uitleggen over een hórreo is.
De hórreo's in Combarro, het zijn een soort droogschuren meestal voor graan, soms zijn ze van steen, soms van hout en ze staan op palen met op de paal een rond plateau, ter voorkoming van ongenood bezoek van muizen en andere dieren die door de kleine smalle spleetjes van schuur zouden kunnen klimmen. In Combarro is een oud gedeelte van het dorp met veel van deze hórreo's bewaard gebleven. Het is erg toeristisch, maar desondanks leuk om te zien. Wij gingen vroeg in de ochtend, toen alle standjes met goed bedoelde snuisterijen nog niet open waren.
Het was net laag water en daar sloegen we een heel mooi tafereel gade. Tientallen mensen, veelal vrouwen met laarzen aan, kwamen aan gelopen gewapend met emmer en een grote tuinhark, met iets langere tanden, dan wij ze kennen. Langs de waterlijn en ook in het water gingen ze harken en bukten ze zich voortdurend om schelpdieren uit het water te plukken, met de hark woelden ze het zand om. Een bijzonder gezicht.
Het is tijd om door te varen op naar Baiona, we hebben een schitterende zeildag, lekkere wind, zon en een blauwe zee. We varen langs Ciès, eilandjes voor de kust en een prachtig natuur gebied, waar je een vergunning voor moet kopen om het eiland te mogen betreden. De wind was niet gunstig, dus we hebben er niet geankerd. We zeilden door naar Baiona, er zijn twee jachthavens en wij kozen natuurlijk voor de "Koninklijke" of te wel Monte Real Club de Yates. De club heeft een mooi clubhuis, met een balkon, met schitterend uitzicht over de baai. We zijn hier twee dagen gebleven om wat rond te kijken in een stadje met wat modernere aanblik en mondaine winkels, dat hadden we in geen weken meer gezien. De stad straalt grote trots uit omdat Columbus hier in 1493 terugkeerde uit de nieuwe wereld.
Op 3 september vertrekken we uit Baiona, richting Viana do Castelo, Portugal. De Spaanse ria's, de riviermondingen, liggen nu achter ons. De tocht langs de Portugese kust, naar Lissabon, kunnen we in dagtochten doen, sommigen zijn in ieder geval qua afstand wel pittig, een kleine 70 mijl is vrij veel. Inmiddels worden de dagen korter, de zon gaat pas om 0800 op.
Viano do Castello lijkt een aardige stad te zijn, maar we hadden helemaal geen zin om er heen te lopen. We liggen aan een lange steiger buiten de haven, maar omdat het hoogseizoen voorbij is mogen we er blijven liggen. Normaal gesproken moet er eerst een brug open voor je de jachthaven in kan varen. Ook hier liggen we in de monding van een rivier en het stroomt vrij hard. We liggen met 4 schepen op een rij langs de steiger. 's Ochtends al we weg gaan staat er een flinke stroom naar buiten. Ik probeer op een spring de kop van het schip naar buiten te draaien, zodra we een beetje naar buiten draaien pakt de stroom ons op en duwt ons weer langs de steiger. We hadden geen andere keuze, dan nog harder op het spring achteruit te varen, zelf iets het hoekje van de steiger om en dan volle kracht vooruit en een beetje geluk hebben. Dus veel stootkussens stuurboord achter, zeker weten dat de achterlijn vrij loopt en daar gaan we. Het was spannend want als het mis zou gaan, dan kwamen we dwars op de kont van de voorligger. Het ging allemaal goed, zij het dat er ongeveer 50 cm tussen ons en onze voorganger zat. Net genoeg!!
Vervolgens naar Leixoes, een voorstad van Porto, waar we een dag hebben doorgebracht. Een prachtige stad, met veel kerken en een kathedraal. We wandelden natuurlijk over de indrukwekkende brug over de Douro om naar de portkelders te gaan. Het was er erg druk, dus daar hadden we geen zin in. Tot we langs een winkel liepen waar je ook port kon proeven. We hadden van Ties Ament de tip gekregen, dat we witte port moesten proeven, nog nooit van witte port gehoord. Nu hebben we een fles aan boord, het is heerlijk Tijdens onze wandeling door Porto kwamen we langs een gitaar winkel, Casa di Guitara. We wilden de Fado gitaar wel eens van dichtbij zien. Eenmaal in de winkel bleek er om 18.00 uur een concrete te worden gegeven van een uur. Dat leek ons een leuk plan, kaartje gekocht en om 18.00 waren we weer terug in de winkel. We hebben met 16 mensen genoten van prachtige fado's en mooi gitaarspel.
De volgende dag, zondag 6 september vroeg vertrokken, het was nog donker omdat we 68 mijl moesten varen naar Figueira da Foz. We zagen een schitterende zonsopgang boven Porto, terwijl we al lekker met een kop thee en een warme croissant aan het varen waren. Het verliep allemaal zeer voorspoedig, behalve dat de stuurautomaat er mee op hield en we te weinig wind hadden om Arie, de windvaan zijn werk te laten doen. Tegen 17.00 uur lopen we de haven binnen. We tanken meteen en bezoeken de havenmeester om een ligplaats voor de nacht te vragen. De jonge vrouw die ons helpt bij de dieselpomp, zegt dat we haar eerste klant zijn vandaag en dat ze het reuze spannend vindt ons te helpen. Zijn jullie echt met z'n tweetjes aan boord, is haar vraag. Ja dat zijn we, en jullie mannen dan is haar volgende vraag, zijn die thuis? Nu overkomt ons dat wel vaker, een beetje afhankelijk van wie het ons vraagt, geven we een passend antwoord. Het is ofwel eerlijk, maar soms in deze katholieke landen, lijkt het ons beter om het maar te laten bij de bevestiging van de vraag, ja onze mannen zijn thuis, ze houden niet van varen!!!!
Vervolgens zegt ze jullie blijven dus slapen hier, zal ik een hotel voor jullie zoeken, ze is erg aardig en behulpzaam. We schieten in de lach en wijzend op Morning Glory, leggen we uit dat dat ons huis is. Oh ja dat had ze nog niet bedacht, het is mijn eerste werkdag hier.
De volgende dag bezoeken we Coimbra, de eerste hoofdstad van Portugal, alweer zeer de moeite waard. Het is een grote studentenstad, met zeer prominent aanwezig de universiteit en veel jonge mensen.
Na Figueira de Foz doen we de havens Nazaré en Peniche aan, beide vonden wij niet erg interessant. Inmiddels liggen we in Cascais en dat is erg leuk. De haven is groot en voorzien van een heel complex met cafeetjes, restaurantjes en een ook de stad heeft veel te bieden. Vrijdag 11 september kwamen we aan eind van de middag, direct de stad in om wat boodschappen te doen en we wilden onszelf trakteren op een etentje buitenshuis, maar niet in een van die toeristische tentjes. We spraken een mevrouw aan op straat, we dachten dat ze een local was, dat bleek ook zo. We vroegen of ze ons een restaurant kon aanraden, dat kon ze, wat of we wilden eten. Nu komen al die vissen, schelpdieren en inktvissen in al zijn variëteiten ons even de neus uit, dus ja zeker een Italiaans restaurant leek ons heerlijk. Ze zou met ons mee lopen om ons het restaurant te wijzen en zei dat we wel direct moesten reserveren, onderweg wees ze ons nog de beste ijswinkel en de heerlijkste cocktailbar. We hebben alles inmiddels getest en goedgekeurd.
We aten dus bij de Italiaan en aan het tafeltje naast ons kwam een echtpaar zitten met een klein jongetje van een jaar of 10. Ze spraken Portugees en Engels en zo zag in ieder geval de vrouw en het kind er ook uit. Gaandeweg de avond, toen ik allang had gezegd, dat zij vast een herkansing was enz. sprak de man ons aan. Hij bleek een Nederlander te zijn, getrouwd met een vrouw uit Paraguay en hun zoontje, die op de internationale school zat. Zij bleek ook Nederlands te verstaan en een beetje te spreken, het was weer een lesje. We spraken wat met elkaar en zij nodigde ons uit om de volgende dag in een leuk tentje langs de kust een kwartiertje lopen van de haven koffie te drinken, zij had daar afgesproken met een vriendin. Wij er heen en we hadden een heel gezellige ochtend. Zo ontmoeten we voortdurend erg aardige mensen en met name lokalen.
Verder bleek dat er een lichtfestival in Cascais begon op vrijdag tot en met zondag. We hebben er van genoten. Spectaculair was de verlichting tegen de muren van het kasteel en de lichtinstallaties voor de kasteel muur. Het licht is iets van brandende parafine, althans daar ruikt het naar in gewone rode aardewerken bloempotten. Ik hoop dat er iets van over komt in de foto's.
Vandaag zondag is opruim, schrijf en wasdag. Het is matig weer, het regent af en toe. Het wassen is vaak zo'n gedoe. Het enige land tot nu waar dat geen gedoe was was in Zweden. Wat is het probleem, er zijn meestal 2 machines en 2 drogers. Er zijn meer mensen die willen wassen, dus je moet altijd wachten, als je denkt toch maar even koffie drinken en je komt terug is er net iemand voor je langs geweest, zijn weer die machines bezet. Zo kan je een hele dag zoet zijn met 2 wassen. In Zweden hangt meestal een lijst met tijden, dan kan je een machine reserveren en hoef je niet te wachten. Ideaal.
Morgen naar Lissabon. En zachtjes wennen aan het idee dat Saskia vrijdag naar huis vliegt. Niet leuk, ongezellig en wat dies meer zij, maar ja de plicht roept, geloof ik.
Sorry de plaatsing van de foto's is niet goed, maar we moeten weg op weg naar Lissabon.
De hórreo's in Combarro, het zijn een soort droogschuren meestal voor graan, soms zijn ze van steen, soms van hout en ze staan op palen met op de paal een rond plateau, ter voorkoming van ongenood bezoek van muizen en andere dieren die door de kleine smalle spleetjes van schuur zouden kunnen klimmen. In Combarro is een oud gedeelte van het dorp met veel van deze hórreo's bewaard gebleven. Het is erg toeristisch, maar desondanks leuk om te zien. Wij gingen vroeg in de ochtend, toen alle standjes met goed bedoelde snuisterijen nog niet open waren.
Het was net laag water en daar sloegen we een heel mooi tafereel gade. Tientallen mensen, veelal vrouwen met laarzen aan, kwamen aan gelopen gewapend met emmer en een grote tuinhark, met iets langere tanden, dan wij ze kennen. Langs de waterlijn en ook in het water gingen ze harken en bukten ze zich voortdurend om schelpdieren uit het water te plukken, met de hark woelden ze het zand om. Een bijzonder gezicht.
Het is tijd om door te varen op naar Baiona, we hebben een schitterende zeildag, lekkere wind, zon en een blauwe zee. We varen langs Ciès, eilandjes voor de kust en een prachtig natuur gebied, waar je een vergunning voor moet kopen om het eiland te mogen betreden. De wind was niet gunstig, dus we hebben er niet geankerd. We zeilden door naar Baiona, er zijn twee jachthavens en wij kozen natuurlijk voor de "Koninklijke" of te wel Monte Real Club de Yates. De club heeft een mooi clubhuis, met een balkon, met schitterend uitzicht over de baai. We zijn hier twee dagen gebleven om wat rond te kijken in een stadje met wat modernere aanblik en mondaine winkels, dat hadden we in geen weken meer gezien. De stad straalt grote trots uit omdat Columbus hier in 1493 terugkeerde uit de nieuwe wereld.
Op 3 september vertrekken we uit Baiona, richting Viana do Castelo, Portugal. De Spaanse ria's, de riviermondingen, liggen nu achter ons. De tocht langs de Portugese kust, naar Lissabon, kunnen we in dagtochten doen, sommigen zijn in ieder geval qua afstand wel pittig, een kleine 70 mijl is vrij veel. Inmiddels worden de dagen korter, de zon gaat pas om 0800 op.
Viano do Castello lijkt een aardige stad te zijn, maar we hadden helemaal geen zin om er heen te lopen. We liggen aan een lange steiger buiten de haven, maar omdat het hoogseizoen voorbij is mogen we er blijven liggen. Normaal gesproken moet er eerst een brug open voor je de jachthaven in kan varen. Ook hier liggen we in de monding van een rivier en het stroomt vrij hard. We liggen met 4 schepen op een rij langs de steiger. 's Ochtends al we weg gaan staat er een flinke stroom naar buiten. Ik probeer op een spring de kop van het schip naar buiten te draaien, zodra we een beetje naar buiten draaien pakt de stroom ons op en duwt ons weer langs de steiger. We hadden geen andere keuze, dan nog harder op het spring achteruit te varen, zelf iets het hoekje van de steiger om en dan volle kracht vooruit en een beetje geluk hebben. Dus veel stootkussens stuurboord achter, zeker weten dat de achterlijn vrij loopt en daar gaan we. Het was spannend want als het mis zou gaan, dan kwamen we dwars op de kont van de voorligger. Het ging allemaal goed, zij het dat er ongeveer 50 cm tussen ons en onze voorganger zat. Net genoeg!!
Vervolgens naar Leixoes, een voorstad van Porto, waar we een dag hebben doorgebracht. Een prachtige stad, met veel kerken en een kathedraal. We wandelden natuurlijk over de indrukwekkende brug over de Douro om naar de portkelders te gaan. Het was er erg druk, dus daar hadden we geen zin in. Tot we langs een winkel liepen waar je ook port kon proeven. We hadden van Ties Ament de tip gekregen, dat we witte port moesten proeven, nog nooit van witte port gehoord. Nu hebben we een fles aan boord, het is heerlijk Tijdens onze wandeling door Porto kwamen we langs een gitaar winkel, Casa di Guitara. We wilden de Fado gitaar wel eens van dichtbij zien. Eenmaal in de winkel bleek er om 18.00 uur een concrete te worden gegeven van een uur. Dat leek ons een leuk plan, kaartje gekocht en om 18.00 waren we weer terug in de winkel. We hebben met 16 mensen genoten van prachtige fado's en mooi gitaarspel.De volgende dag, zondag 6 september vroeg vertrokken, het was nog donker omdat we 68 mijl moesten varen naar Figueira da Foz. We zagen een schitterende zonsopgang boven Porto, terwijl we al lekker met een kop thee en een warme croissant aan het varen waren. Het verliep allemaal zeer voorspoedig, behalve dat de stuurautomaat er mee op hield en we te weinig wind hadden om Arie, de windvaan zijn werk te laten doen. Tegen 17.00 uur lopen we de haven binnen. We tanken meteen en bezoeken de havenmeester om een ligplaats voor de nacht te vragen. De jonge vrouw die ons helpt bij de dieselpomp, zegt dat we haar eerste klant zijn vandaag en dat ze het reuze spannend vindt ons te helpen. Zijn jullie echt met z'n tweetjes aan boord, is haar vraag. Ja dat zijn we, en jullie mannen dan is haar volgende vraag, zijn die thuis? Nu overkomt ons dat wel vaker, een beetje afhankelijk van wie het ons vraagt, geven we een passend antwoord. Het is ofwel eerlijk, maar soms in deze katholieke landen, lijkt het ons beter om het maar te laten bij de bevestiging van de vraag, ja onze mannen zijn thuis, ze houden niet van varen!!!!
Vervolgens zegt ze jullie blijven dus slapen hier, zal ik een hotel voor jullie zoeken, ze is erg aardig en behulpzaam. We schieten in de lach en wijzend op Morning Glory, leggen we uit dat dat ons huis is. Oh ja dat had ze nog niet bedacht, het is mijn eerste werkdag hier.
De volgende dag bezoeken we Coimbra, de eerste hoofdstad van Portugal, alweer zeer de moeite waard. Het is een grote studentenstad, met zeer prominent aanwezig de universiteit en veel jonge mensen.
Na Figueira de Foz doen we de havens Nazaré en Peniche aan, beide vonden wij niet erg interessant. Inmiddels liggen we in Cascais en dat is erg leuk. De haven is groot en voorzien van een heel complex met cafeetjes, restaurantjes en een ook de stad heeft veel te bieden. Vrijdag 11 september kwamen we aan eind van de middag, direct de stad in om wat boodschappen te doen en we wilden onszelf trakteren op een etentje buitenshuis, maar niet in een van die toeristische tentjes. We spraken een mevrouw aan op straat, we dachten dat ze een local was, dat bleek ook zo. We vroegen of ze ons een restaurant kon aanraden, dat kon ze, wat of we wilden eten. Nu komen al die vissen, schelpdieren en inktvissen in al zijn variëteiten ons even de neus uit, dus ja zeker een Italiaans restaurant leek ons heerlijk. Ze zou met ons mee lopen om ons het restaurant te wijzen en zei dat we wel direct moesten reserveren, onderweg wees ze ons nog de beste ijswinkel en de heerlijkste cocktailbar. We hebben alles inmiddels getest en goedgekeurd.
We aten dus bij de Italiaan en aan het tafeltje naast ons kwam een echtpaar zitten met een klein jongetje van een jaar of 10. Ze spraken Portugees en Engels en zo zag in ieder geval de vrouw en het kind er ook uit. Gaandeweg de avond, toen ik allang had gezegd, dat zij vast een herkansing was enz. sprak de man ons aan. Hij bleek een Nederlander te zijn, getrouwd met een vrouw uit Paraguay en hun zoontje, die op de internationale school zat. Zij bleek ook Nederlands te verstaan en een beetje te spreken, het was weer een lesje. We spraken wat met elkaar en zij nodigde ons uit om de volgende dag in een leuk tentje langs de kust een kwartiertje lopen van de haven koffie te drinken, zij had daar afgesproken met een vriendin. Wij er heen en we hadden een heel gezellige ochtend. Zo ontmoeten we voortdurend erg aardige mensen en met name lokalen.
Verder bleek dat er een lichtfestival in Cascais begon op vrijdag tot en met zondag. We hebben er van genoten. Spectaculair was de verlichting tegen de muren van het kasteel en de lichtinstallaties voor de kasteel muur. Het licht is iets van brandende parafine, althans daar ruikt het naar in gewone rode aardewerken bloempotten. Ik hoop dat er iets van over komt in de foto's.
Vandaag zondag is opruim, schrijf en wasdag. Het is matig weer, het regent af en toe. Het wassen is vaak zo'n gedoe. Het enige land tot nu waar dat geen gedoe was was in Zweden. Wat is het probleem, er zijn meestal 2 machines en 2 drogers. Er zijn meer mensen die willen wassen, dus je moet altijd wachten, als je denkt toch maar even koffie drinken en je komt terug is er net iemand voor je langs geweest, zijn weer die machines bezet. Zo kan je een hele dag zoet zijn met 2 wassen. In Zweden hangt meestal een lijst met tijden, dan kan je een machine reserveren en hoef je niet te wachten. Ideaal.
Morgen naar Lissabon. En zachtjes wennen aan het idee dat Saskia vrijdag naar huis vliegt. Niet leuk, ongezellig en wat dies meer zij, maar ja de plicht roept, geloof ik.
Sorry de plaatsing van de foto's is niet goed, maar we moeten weg op weg naar Lissabon.
maandag 7 september 2015
Eindelijk weg!
SADA, we zetten er een dikke vette streep onder.
Blij en vrolijk zijn we op weggegaan naar Muxia, de tussenstop voor kaap Fisterra. De zon schijnt, het waait weinig, maar ons hoor je daar niet over. We varen de baai van La Coruña uit, de zee op, na 5 weken. En we horen niets meer binnen, geen gepiep, noch gekraak alles zit echt vast gelijmd, gekit, danwel geschroefd. Het schip is er vast beter op geworden. Muxia is een vriendelijke dorpje met niks! De bakkerij is zaterdagavond nog open om 21.00 we kopen een brood en wat koekjes. De bakker was net zo wit als haar meel en de koekjes bleken de volgende dag net zo smakeloos als de bakkerij eruit zag. Enfin misschien hebben de vissen er nog van genoten. We zaten 's avonds op het goeige terrasje aan de haven nog wat te drinken in de zon, binnen 5 minuten trok het dicht en was het ontzettend vochtig. Mist is berucht hier. Terug aan boord was binnen het vocht percentage ook flink gestegen, omdat toen we weggingen we de luiken lekker open hadden gezet.
Zondagochtend was het nog steeds potdicht en nat. Toch maar weggegaan, omdat we inmiddels weten dat het in de loop van de ochtend optrekt, als het warmer wordt. Min of meer "op de tast" de baai uitgevaren en inderdaad om 11.20 uur zaten we in de zon met een vriendelijk windje van achteren. In de verte verscheen Kaap Fisterra, die hebben we op eerbiedige afstand met verrekijkerongeveer kunnen zien. Fisterra is berucht op de wind en de swell, de deining die er staat. Wij hadden gelukkig weinig last. Het gebied rondom Fisterra heet heel opgewekt, cabo do la muerta, of iets wat daar op lijkt.
Na Fisterra zeilden we naar Portosin, een plaatsje aan de Ria de Muros. Eenvoudige huizen en een strandje, zie fb Saskia. We verbazen ons iedere keer over de bouwwijze en het totaal ontbreken van een bouwkundig plan. De stijl van de huizen komt veelal niet overeen, huizen met pilaren, naast een krot, een flatgeboutje, naast een prachtig landhuis met 2 palmen ervor. Je kan het zo gek niet verzinnen of de combinatie tref je aan. Ook hier 's ochtends op de tast de baai weer verlaten op weg naar Combarro. Dat was bekend terrein, omdat we begin augustus hier een weekend hebben doorgebracht aan boord van de Calypso van Frans en Marieke Eelkman Roodaa. We wilden hier graag nog eens rusig naar de hrreo's kijken. Wat dat zijn?? Dat vertel ik een van de komende dagen.
Blij en vrolijk zijn we op weggegaan naar Muxia, de tussenstop voor kaap Fisterra. De zon schijnt, het waait weinig, maar ons hoor je daar niet over. We varen de baai van La Coruña uit, de zee op, na 5 weken. En we horen niets meer binnen, geen gepiep, noch gekraak alles zit echt vast gelijmd, gekit, danwel geschroefd. Het schip is er vast beter op geworden. Muxia is een vriendelijke dorpje met niks! De bakkerij is zaterdagavond nog open om 21.00 we kopen een brood en wat koekjes. De bakker was net zo wit als haar meel en de koekjes bleken de volgende dag net zo smakeloos als de bakkerij eruit zag. Enfin misschien hebben de vissen er nog van genoten. We zaten 's avonds op het goeige terrasje aan de haven nog wat te drinken in de zon, binnen 5 minuten trok het dicht en was het ontzettend vochtig. Mist is berucht hier. Terug aan boord was binnen het vocht percentage ook flink gestegen, omdat toen we weggingen we de luiken lekker open hadden gezet.
Zondagochtend was het nog steeds potdicht en nat. Toch maar weggegaan, omdat we inmiddels weten dat het in de loop van de ochtend optrekt, als het warmer wordt. Min of meer "op de tast" de baai uitgevaren en inderdaad om 11.20 uur zaten we in de zon met een vriendelijk windje van achteren. In de verte verscheen Kaap Fisterra, die hebben we op eerbiedige afstand met verrekijkerongeveer kunnen zien. Fisterra is berucht op de wind en de swell, de deining die er staat. Wij hadden gelukkig weinig last. Het gebied rondom Fisterra heet heel opgewekt, cabo do la muerta, of iets wat daar op lijkt.
Na Fisterra zeilden we naar Portosin, een plaatsje aan de Ria de Muros. Eenvoudige huizen en een strandje, zie fb Saskia. We verbazen ons iedere keer over de bouwwijze en het totaal ontbreken van een bouwkundig plan. De stijl van de huizen komt veelal niet overeen, huizen met pilaren, naast een krot, een flatgeboutje, naast een prachtig landhuis met 2 palmen ervor. Je kan het zo gek niet verzinnen of de combinatie tref je aan. Ook hier 's ochtends op de tast de baai weer verlaten op weg naar Combarro. Dat was bekend terrein, omdat we begin augustus hier een weekend hebben doorgebracht aan boord van de Calypso van Frans en Marieke Eelkman Roodaa. We wilden hier graag nog eens rusig naar de hrreo's kijken. Wat dat zijn?? Dat vertel ik een van de komende dagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)